Η αλλιώς μια πανδαισία από φως κι από κίνηση. Ένα ταξίδι εμβάθυνσης, όπου κάθε έργο είναι μοναδικό, καθώς ο ιματισμός αποκολλάται από το σώμα που το υποστήριζε, που το όριζε, μετατρέπεται από στοιχείο συμπληρωματικό σε πρωταγωνιστή.
Το ταξίδι ξεκινά δυνατά, με το χρώμα να κυριαρχεί και με την έντονη κίνηση των σωμάτων να τα ωθεί να βγουν απ’ τον καμβά και να περπατήσουν προς το μέρος μας. Τα ρούχα συνοδεύουν την κίνηση, την εντείνουν, δημιουργώντας μορφές ζωντανές, τρισδιάστατες. Σταδιακά το χρώμα περιορίζεται ή μάλλον « εντοπίζεται». Το σώμα υποχωρεί, εξαϋλώνεται και γίνεται ένα με το λευκό καμβά, δίνοντας χώρο στις μονοχρωματικές πτυχωτές κηλίδες να πουν τη δική τους ιστορία κι αυτές τη λένε. Το ρούχο μπορεί να σταθεί μόνο του, ζει, κινείται, αναπνέει. «Υπάρχουν μερικές ποιότητες, μερικά ασώματα πράγματα, που έχουν μια διπλή ζωή η οποία έτσι γίνεται κάτι σαν αυτή της διττής ιδιότητας που αναδύεται από την ύλη και το φως». {Έντγκαρ Άλαν Πόε} Αυτή τη διπλή ιδιότητα των υφασμάτων αναδυκνύει η Χαρίκλεια Πολίτη , στη συλλογή της « Πέπλα-Ιμάτια-Χιτώνες»
Το κάνει χωρίς να επικαλείται την υπερφυσική λάμψη του βελούδου που θα βλέπαμε σε έναν αναγεννησιακό πίνακα, παρά μόνο με τη γλαφυρή απαλότητα του μαλλιού και του βαμβακιού.
Η αναζήτηση της σκιάς, στοιχείο διαρκές στο έργο της, παίρνει εδώ άλλη διάσταση, φτάνει να γίνει μια σπουδή επίμονη, εμφανής αλλά όχι προφανής στον παρατηρητή. Τα χρώματα της πορφύρας, της σέπιας, της ώχρας, το βαθύ γαλάζιο του ουρανού, κυριαρχούν στις συνθέσεις.
Η καλλιτέχνης επιμένει να στήνει τον κάθε καμβά ανάλαφρα, μα με συνθέσεις πάντα στιβαρές, που χωρίς φλυαρία πατούν γερά στα πέτρινα πόδια τους. Με αυτά σαν βασικά εργαλεία, στήνεται από τη δημιουργό η τελετουργική σχεδόν εμβύθισης στη διαδικασία.
Η συλλογή ξεκινά από την « αναπαράσταση» του ιματισμού ως μέρους της ανθρώπινης φιγούρας, με μια Νίκη έτοιμη να πετάξει, για να φτάσει στην επαναδημιουργία του ίδιου του όγκου του αγάλματος μέσα από το ύφασμα, ή αλλιώς, μέχρι η Αφροδίτη να γείρει, σαγηνευτικ.η και ρωμαλέα, στην αγκαλιά της μητέρας της, Μια πορεία κυκλική, που ξεκινά με αφορμή υπάρχοντα έργα τέχνης, αλλά τους επιβάλλει σταδιακά την απαραίτητη αφαίρεση ώστε να τα ανασυνθέσει τελικά σε ένα σύνολο αβαρές και αποστοματικά απλό, και ταυτόχρονα σίγουρο και μεστό.
«Τι άλλο μπορεί να είναι μία εικόνα που δεν περιέχει κανένα γίγνεσθαι, καμία « δυνατότητα ζωής», αν όχι μια νεκρή εικόνα;» {Bourriaud,Esthetique Relationelle}
Οι εικόνες της Χαρίκλειας Πολίτη είναι εικόνες δυο φορές ζωντανές, και για έναν άλλο λόγο: γιατί προέρχονται από επαναναγνώσεις, από επανασυνθέσεις και προσθήκες. Κι αυτή η τάση των έργων Τέχνης να ανασυσταίνονται ως σύστημα στοιχείων, είναι μια απ΄τις σημαντικότερες ιδιότητες της Τέχνης, κατά τους Deleuze και Guattari.
Ειδικά εδώ, μέσα από μια καθαρά μεταπαραγωγική διαδικασία, που λαμβάνει χώρα σε όλα τα επίπεδα, το ρούχο που είναι φτιαγμένο για να καλύπτει, να κρύβει, ως άλλο παραπέτασμα ανάμεσα στο σώμα και στον κόσμο, αλλάζει, έρχεται να αναδείξει το σώμα σε όλη του την αισθαντικότητα. Το άλλοτε βαρύ, πέτρινο σώμα παύει να υπάρχει σαν ύλη, και μένει μόνο σαν υπόμνηση. Η πέτρα απεικονίζεται σε μια κατάσταση penumpra, όπου σωματίδια σκιάς διαπλέκονται με σωματίδια φωτός, ή καλύτερα το μαύρο συνδιαλέγεται με το λευκό, για να φτιάξει διάφανα σώματα πίσω από ρούχα διάφανα. Διάφανα όχι γιατί επιτρέπουν στο φως να περάσει, αλλά γιατί μαζί με αυτό ξαναπλάθουν το σώμα, εμφανίζοντάς το πιο δυνατά.
Αυτή είναι η σφραγίδα της συλλογής αυτής.
Η δύναμή της.
Γωγώ Βουδούρη
Αρχιτέκτων-Μηχανικός Ε.Μ.Π. Επιμελήτρια εκθέσεων