«Πέπλα, ιμάτια, χιτώνες»
Αν προσπαθούσαμε να προσδιορίσουμε το ιδιαίτερο θέμα που αγαπά να ζωγραφίζει η Χαρίκλεια Πολίτη-Μέλεγου, πολύ εύκολα θα πέφταμε σε λάθος εκτίμηση, καθώς σε κάθε της έκθεση μας εκπλήσσει με τις διαφορετικές επιλογές της: από τα μαγγάνια στα πήλινα αγγεία και από τα καπέλα στις ομπρέλες που όμως ακολουθούν σαν κεντρικό άξονα τον άνθρωπο και τη σχέση του με το θεμελιώδες ερώτημα «ποιος είμαι». Αυτή τη φορά η έμπνευσή της αγκαλιάζει την Αρχαία Ελλάδα, με τη δύναμη της Τέχνης που ξέρει να ζωντανεύει αλλοτινές μορφές.
Η επιλογή της δεν είναι τυχαία: νύμφες, θεές, ποταμίσιες θεότητες και ιππείς, αποτελούν μία ενότητα που αποπνέει ευαισθησία, καλαισθησία και ερωτική αύρα. Οι φιγούρες άλλοτε ξεκάθαρα και άλλοτε αέρινα δοσμένες, αποτελούν το έναυσμα ώστε να αναδειχθούν τα υφάσματα που τις πλαισιώνουν. Άλλωστε, ο τίτλος της συλλογής «πέπλα, ιμάτια, χιτώνες» μας δημιουργεί τη διάθεση αποκρυπτογράφησης μιας επικοινωνίας αλλιώτικης. Το ύφασμα, η υφή του και ο τρόπος που τυλίγει ή αποκαλύπτει το σώμα, εκπέμπει μηνύματα που εμείς προσλαμβάνουμε.
Τέλος, δεν θα μπορούσαμε να αγνοήσουμε το φόντο των έργων της συλλογής αυτής. Η δημιουργός πρωτίστως επιλέγει το λευκό του φωτός για να αναδείξει τα έργα της, αλλά τολμά σε ορισμένα από αυτά να το ορίσει σκουρόχρωμο και αινιγματικό.
Μπορούμε να αναλογιστούμε πως τα αγάλματα αυτά στην αρχική τους μορφή έφεραν χρώμα που ο χρόνος ξεθώριασε και έσβησε. Σήμερα η Χαρίκλεια τους δίνει ξανά ζωή, χρώμα και φως, ελπίδα και πίστη στη συνέχεια. Ιδιαίτερα στις μέρες μας που το μουντό της καταχνιάς τείνει να αποδυναμώσει τις ψυχές μας, εμείς, από αυτή τη συλλογή, εισπράττουμε το πάθος της δημιουργού, τη διαχρονικότητα του κλασικού ελληνικού έργου, αλλά και την πνευματική ανάταση που τόσο πολύ έχουμε ανάγκη.
Κουππάρη Γεωργία
Φιλόλογος